lifestyle | girlpower | selflove

Ot, taki prezent na mikołajki chyba. Henri (klik) w komentarzu pod ostatnim postem zwróciła mi uwagę na coś, o czym ja sama może i wiedziałam w tyle głowy, ale jakoś nigdy bym o tym sama nie pomyślała "na głos", bo jakoś ciągle jestem przekonana, że moje włosy nic nie chcą, nic nie potrzebują, mają się tak samo dobrze ciągle i już. Otóż chcę Wam pokazać pewne porównanie.



Po lewej: sierpień 2014, po prawej: listopad 2015, ponad rok później.

Henri mówiła o innym zdjęciu, ale nie mogę go znaleźć, dodaję więc podobne. No nie wiem jak Wy, ale ja jestem zaskoczona. Moje od początku zdrowe i niesprawiające problemów włosy aż tak się zmieniły?! Dla mnie to jest niespodziewane. No bo niby wiem, że mimo minimum pielęgnacji i potrzeb, moje włosy ciągle się zmieniają, ale... ale żeby to było widać?! Co mogę powiedzieć, jest fajnie ;) No i dziękuję Henri za dobre oko!

A co się u Was zmieniło przez ten rok?

Zbiorczo, bo dużo się nie dzieje. Miałam też nadzieję, że może pochwalę się pod koniec listopada albo na początku grudnia nowym kolorem włosów, ale tak się składa, że się nie pochwalę, ponieważ moje włosy na rozjaśniacz reagują EWENTUALNIE bardzo mocnym truskawkowym blondem, najczęściej zaś różowym albo czerwonym i nic z tego.

Tak wyglądały moje włosy na początku listopada:


Weźcie pod uwagę, że to zdjęcie ma dziwny kąt - urokiem nowego mieszkania jest to, że nie do końca jeszcze rozpracowałam, gdzie najlepiej robić zdjęcia ;)

Długość w tej chwili to około 107 cm, na zdjęciu nieco mniej, gdzieś w okolicach 106.

W listopadzie działy się przygody, ponieważ postanowiłam, że zafarbuję sobie włosy na wymarzony biały blond. Jak już farbować, to z przytupem! Zawsze chciałam mieć takie jasne włosy, a biały blond jest absolutnie prześliczny. To oczywiście zniszczyłoby mi trochę włosy i musiałabym je nieco skrócić - taką miałam nadzieję, że nieco, najwyżej z 10-15 centymetrów - ale jako że jestem blondynką i to nie taką najciemniejszą na świecie, myślałam, że nie będzie tak źle... Otóż nie, moje włosy nie chwyciły rozjaśniacza. Miał na nie pewien wpływ - osłabił i rozjaśnił do wspomnianej truskawki - ale nie na tyle duży, by opłacało się na tyle poświęcić włosy. I tak oto, po wizytach w dwóch salonach, w tym jednym naprawdę drogim i porządnym, doszłam do wniosku, że prędzej mnie szlag trafi, niż osiągnę inny kolor włosów. Nie wypróbowałam jeszcze rozjaśniania z Olaplexem, może to by coś dało... Ale chwilowo nie opływam w pieniądze aż tak, przestało mi też jakoś zależeć. Co prawda denerwuje mnie, że mój kolor włosów jest absolutnie nijaki i podobny do miliona innych, ale ostatnio miałam ważniejsze rzeczy na głowie (sic!), żeby się tym przesadnie przejmować. Ostatnio w ogóle zobojętniały mi moje włosy i nie wiem, co z tego będzie. W jakiejś chwili nudy i zdrowia być może wypłuczę je w fioletowej płukance i zobaczę, czy spodoba mi się taki odcień.

W tej chwili szalenie zazdroszczę Wengie odwagi i samozaparcia (klik) - z typowej azjatyckiej czerni przeszła do białych i pasteli, a wygląda niesamowicie - i z tego, co pisze, tak też się dzięki temu czuje. Fantastyczne! Nawet jej włosy nie wyglądają na spalone ani przesadnie zniszczone, są śliczne. Odkryłam jej bloga jakiś czas temu i wsiąkłam.

A tak wyglądają moje włosy w tym miesiącu:


Nie wiem, czy to widać, ale centymetr powiedział, że na tych lekkich falkach wytraciły się około dwa-trzy centymetry. Co nie zmienia faktu, że moje włosy całkiem już zakrywają mi pośladki i generalnie, cóż, rosną ;)

Co do pielęgnacji - nie czułam się dobrze, potem byłam w szpitalu, chwilowo dochodzę do siebie - to wszystko nie sprzyja nadmiernej pielęgnacji. Muszę powiedzieć, że trochę je może zaniedbałam, bo nawet jedwabiu nie chciało mi się nakładać. Posiłkuję się Gliss Kurem fioletowym, który działa tak samo fajnie, a nie trzeba zmywać go z rąk. Oprócz tego Head&Shoulders i Natura Siberica (obie). O dziwo, moje włosy tę oziębłość znoszą całkiem dobrze i ich kondycja w żaden sposób nie ucierpiała (to dlatego tak sobie "pozwalam", raczej nie chciałabym im zaszkodzić), chociaż planuję trochę je porozpieszczać, kiedy już poczuję się całkiem dobrze.

Co ciekawe, rozjaśnianie (50 minut bodajże 9% rozjaśniacza) też zniosły nie tak najgorzej, pomijając zły kolor. Trochę z nich się połamało i były delikatniejsze, ale nadal miękkie i gładkie. Oprócz kłopotu z rozjaśnieniem mam też kłopot z tym, czego ja właściwie chcę, ale to już mówiłam. A może nie biały blond, tylko trochę rozjaśnić...? A może wyciągnąć tylko te złote refleksy...? Tyle tego morza u mnie!

A co u Was?

Tak, tak, powiedziałam zabezpieczenie ;) W końcu to podstawa pielęgnacji włosów i dla mnie chyba najważniejsza część. Ostatecznie co nam przyjdzie z odżywiania i tego wszystkiego, jeśli codziennie cały ten efekt będzie niwelowany z powodu zniszczeń mechanicznych i ogólnie świata zewnętrznego...?

Tutaj znajdują się i oleje, i sera, i odżywki w sprayu, bo jest to dla mnie taka trochę zbiorcza kategoria. Oczywiście wszystkiego tego można używać nie tylko w celu zabezpieczenia, ale też odżywienia, ale ja traktuję te trzy grupy produktów jako strażników efektów czy dobrej kondycji uzyskanych innymi sposobami.

OLEJE

Olej kokosowy - hipermarkety, sklepy spożywcze

To jest taki olej, który na moich włosach sprawdzał się swego czasu znakomicie, ale u innych nigdy nic nie wiadomo, bo służy raczej włosom niskoporowatym (czyli, tak "na laika", najczęściej tym najzdrowszym). Dość upierdliwy w obsłudze, bo trzeba go podgrzać, żeby nabrał postaci płynnej. Nie bardzo umiem o nim powiedzieć coś więcej - dobry olej, szoku nie było, ostatnio rzadko używam.

Olej słonecznikowy - hipermarkety, sklepy spożywcze

Tu szok był wielki - szok i zachwyt. Działa naprawdę fantastycznie, włosy są w swojej szczytowej formie: błyszczące, miękkie, śliskie, no, piękne po prostu. W połączeniu z miodem efekt jest jeszcze lepszy i wyraźniejszy. Jeżeli mam potrzebę olejowania włosów, to używam właśnie tego, jest naprawdę super, trzeba tylko dobrze go zmyć (wydaje mi się, że jest to trudniejsze niż w przypadku kokosowego).

Loton, Oil therapy - olej arganowy - drogerie



Jako serum się nie sprawdził, bo jest za ciężki i oblepia włosy (co jest, moim zdaniem, częste w produktach z tym olejem, przez co raczej się nie lubimy) i dopiero na drugi dzień jest fajnie. Kupiłam, bo zawiera również olej słonecznikowy, i zamierzam wypróbować jako dodatek do szamponu.

SPRAY

Gliss Kur, złoty spray - 7 olejków, różowy spray - jedwab - drogerie, hipermarkety

Zachwycam się nimi od zawsze, kiedy nie stosowałam innej pielęgnacji, myślę, że ratował mnie i zachowywał moje włosy "zdatnymi do zapuszczania". Powstrzymuje elektryzowanie się, puszenie, zapobiega plątaniu się i przede wszystkim ułatwia rozczesywanie. Lekko może i odżywia, ale nie skupiałabym się na tym efekcie. Jeśli noszę rozpuszczone włosy, zawsze rozczesuję je dopiero po zwilżeniu tym sprayem. Dodatkowo oba ładnie pachną i czasem używam ich jedynie dla zapachu.

Gliss Kur, fioletowy spray - kolagen - drogerie, hipermarkety



Na zdjęciu trochę się już rozmieszał, nieruszany będzie ciemniejszy.
Eksperyment, który okazał się strzałem w dziesiątkę. Myślałam, że zadziała po prostu jak złoty i różowy i będzie różnić się jedynie zapachem, ale okazuje się, że daje znacznie więcej. Przede wszystkim efekt na moich włosach to cudowna miękkość, włosy są śliskie, stworzone, by je gładzić. Nabierają natychmiast lekkości i objętości (!!!). To chyba pierwszy przypadek, kiedy tak bardzo zachwycam się drogeryjnym produktem - i który to produkt na dodatek robi dokładnie to, co napisał producent. Jest fantastyczny i polecam do wypróbowania każdemu - myślę, że zmęczone, podsuszone włosy, włosy farbowane czy często prostowane/suszone skorzystają na nim bardziej niż na produktach robionych typowo "pod nie". Pachnie może gorzej niż złoty i różowy, ale za to działa znacznie lepiej.

Generalnie jeżeli tylko masz około piętnastu złotych, warto kupić którykolwiek ze sprayów Gliss Kur, bo są fantastyczne, niezależnie od koloru. Na pewno pomogą w codziennej pielęgnacji i ułatwią ją. Warto, naprawdę.

SERA ZABEZPIECZAJĄCE

Green Pharmacy, jedwab w płynie - drogerie, najczęściej Natura, częściej internet



Kiedyś wydawał mi się za słaby, teraz jednak myślę, że jest w sam raz dla włosów, które nie potrzebują na gwałt efektu wow, tylko raczej codziennego zabezpieczenia, pokrycia ochronną warstwą, która uchroni od mechanicznych zniszczeń (choćby otarć od plecaka, pasów, ubrań, cokolwiek). Nie skleja włosów, ale najłatwiej i tak nałożyć go, a potem jeszcze rozprowadzić szczotką z włosia. Nie zawiera w składzie jedwabiu, ale i tak bardzo dobrze działa na włosy - i chwilowo, na dzień, i na dłuższą metę przy regularnym stosowaniu. Niestety, jest dość średnio wydajny i szybko się kończy.

Marion, olejki orientalne - zielony (kokos, tamanu), pomarańczowy (macadamia, ylang ylang) - drogerie



Nakładam tylko na mokre, umyte włosy - w ten sposób działają naprawdę świetnie. Tak jak nie lubię ich na sucho (sklejają, nie wchłaniają się) i nie stosowałabym ich przed myciem (po co, jeśli mam naturalny olej, ze 100% oleju), tak po myciu, ochronnie i żeby "zacementować" działanie maski czy balsamu - świetny. Jest duża różnica z nim i bez niego - zwiększa miękkość włosów, ułatwia rozczesanie, włosy są śliskie, gładkie, nie plączą się, czuć tę jego ochronną otoczkę - no, samo dobro. Mycie bez tego olejku to jak pół mycia, aż szkoda go nie użyć. Do tego jest bardzo wydajny. Wypróbowałam trzy z czterech (został mi jeszcze różowy z dziką różą do sprawdzenia) i raczej nie różnią się działaniem, są tak samo dobre i robią to samo. Dodatkowo jeżeli ktoś chciałby się skusić na pomarańczowy z uwagi na zapach ylang ylang, muszę go rozczarować: pachną też tak samo (i nie ma w tym nuty ylang ylang, niestety).

To by było na tyle, jeśli chodzi o moją pielęgnację. Co sądzicie? Coś Was zaskoczyło? Czegoś chciałybyście spróbować? A może już wypróbowałyście produkty z mojej listy? Dajcie znać o efektach!

Brak większego znaczenia w kwestii ułożenia listy, poukładałam je tylko według tego, jak często ostatnio ich używam - od najczęściej do najmniej używanego. To się oczywiście zmienia w zależności od pory roku, miesiąca etc.

Kwestią sporną są odżywki w sprayu, ale zdecydowałam się ich nie zawrzeć tutaj, tylko w kolejnej części (zabezpieczeniu), ponieważ używam ich raczej jako lekkiego wspomagacza zabezpieczania włosów na długości.

Gwoli wyjaśnienia - tych produktów jest dużo, to prawda. Ceny mają zbliżone do drogeryjnych, często są nawet tańsze, na pewno są o wiele lepsze i w pełni naturalne. Kupując je, nie wiem jednak, czy będą dobre dla mnie. Dlatego jest ich dużo, ale dlatego również staram się zawsze znaleźć kogoś, z kim będę je mogła kupić "na pół" i to jest moim zdaniem dobra taktyka - mogę wypróbować więcej produktów i znaleźć te najlepsze, a równocześnie nie marnować tych, które mam, odkładając na półkę, ani nie męczyć się, zużywając na silę przez następny rok (są baaardzo wydajne!). Jest ich też dość sporo dlatego że moje włosy lubią różnorodność i każdy z nich działa w nieco inny sposób - wybieram je więc "pod nastrój", mogę dopasować odpowiednio kosmetyk do tego, czego w tym konkretnym dniu moje włosy chcą najbardziej. A teraz przyszło mi do głowy, że może rosyjskie kosmetyki działają tak dobrze również dlatego że łączy nas typ włosów i są do niego dopasowane - w przeciwieństwie do kosmetyków drogeryjnych, znanych marek, które są bezpłciowe i sztuczne. Myślę sobie, że w końcu inaczej będzie dbać o włosy osoba o włosach typowo słowiańskich, inaczej się dba o włosy grube, lśniące, typowo azjatyckie (chociaż ich pielęgnacją warto się inspirować!), a inaczej o nie zadbają w Ameryce... No właśnie, jak się dba o "amerykańskie włosy"?

Wszystkie produkty można dostać w zielarniach i w internetowych sklepach (najlepiej szukać po "rosyjskich kosmetykach do włosów"). Jedną z charakterystycznych cech rosyjskich kosmetyków (oprócz cudownego działania) jest niesamowity zapach - każdy kosmetyk pachnie inaczej, wszystkie magicznie i jakby innym światem, uwielbiam.

Natura Siberica, balsam odżywiający i zwiększający objętość (sosna karłowata, miodunka)


Na początku byłam rozczarowana, ostatnio kocham, najwyraźniej moje włosy zmieniły zdanie i potrzeby. Objętości nie zwiększa - ani ten, ani ten poniżej - ale robi coś podobnego: włosy są po nim miękkie i delikatne, nieznacznie uniesione i tak przyjemnie nawilżone, że chciałoby się dotykać bez przerwy. Ten efekt sprawia, że włosy wydają się lżejsze, ale nie jak puch, a porządnie odżywione i zdrowe. Działanie tego balsamu jest bardzo łagodne, idealne na włosy zmęczone, potrzebujące nawilżenia, ale nie takiego dobitnego, tylko właśnie, hm... terapeutycznego, delikatnego. Nie obciąża, nie zbija z nóg - działa po cichu, jakby mimochodem - i za to go uwielbiam. Nie rzuca się w oczy, ale ja wiem, że jest to jedna z najlepszych rzeczy, jakie mogę dać swoim włosom.

Natura Siberica, balsam nawilżający i zwiększający objętość (sosna karłowata, dzika róża)



Balsam, który generalnie został kupiony jako zamiennik tego wyżej, bo nie mogłam znaleźć tego szarego. Wszystko, co powiedziałam o poprzednim, można zastosować i do tego, chociaż intuicyjnie, na wyczucie wiem, w który dzień bardziej przyda się ten, a w który tamten. Jest jakby mocniej stąpającym po ziemi bratem szarego balsamu - odżywia i nawilża może ciut mniej, ale za to włosy są mocniej "otulone" ochronnymi właściwościami.

Planeta Organica, złota maska ajurwedyjska



Na niezadowoloną skórę głowy - zawsze! Na włosy - w zależności od kaprysu. Jest cięższa od poprzednich, chociaż w żadnym wypadku nie ma mowy o obciążeniu. Nawilża - i kropka. Nie ma tu może tych "efemerycznych efektów" syberyjskich balsamów, ale jest za to duża dawka ochrony i nawilżenia włosów, szczególnie jeśli były zmęczone czy suchsze z powodu jakichś wizyt u fryzjera, niedbałego czesania, noszenia rozpuszczonych i tak dalej.

Bania Agafii, maska momentalna blask i elastyczność



Nawilżenie, miękkość, odżywienie. Na pewno zawsze zadziała, ale w zależności od dnia - mniej lub bardziej. To moja pierwsza maska-cud, siła działania pomiędzy maską ajurwedyjską a syberyjskimi balsamami. Włosy rzeczywiście stają się wyczuwalnie elastyczne - oczywiście nie jak guma, ale jak dobrze "nakarmione".

Bania Agafii, balsam domowy do wszystkich typów włosów (z deszczówką i propolisem)



Ciężko mi o nim coś powiedzieć, jako że użyłam go dopiero dwa razy, z czego raz z olejem. Pachnie pięknie i słodko, miodowo, i tak się mniej więcej czuję, mając go na włosach, jakby się kleił. Nie do końca przyjemne uczucie (choć tylko w mojej głowie), jest dosyć ciężki, więc to raczej rzecz do nałożenia po mocnym szamponie.

Planeta Organica, balsam cedrowy



Mój drugi niezawodny produkt, który mam najdłużej. Charakterystyczny zapach kadziła i cała kupa nawilżenia. Działa podobnie do maski momentalnej Agafii, tylko z naciskiem na nawilżenie, włosy wydają się aż mokre i śliskie, nawet na sucho. Ten efekt mija, ale zostaje dobra ochrona i pielęgnacja włosa, choć trzeba przyznać, że to właśnie balsam cedrowy ma taki najbardziej rzucający się w oczy efekt natychmiastowego działania - i to dobitnego.

Niezawarte w liście: Emolium do skóry głowy. To rodzaj balsamu-wcierki, który miejscowo przynosi ulgę zmęczonej skórze głowy. Jeżeli coś mnie swędzi, jeżeli zdążyłam już coś zadrapać, jakieś miejsce na skórze jest wyjątkowo suche (np. tylko w jednym miejscu robi się łupież, a nie chcę wysuszać skóry za mocnym szamponem, który by się tego pozbył) - smaruję Emolium. Jest mocno płynne i bardzo wydajne, raczej nie przetłuszcza włosów.

Oprócz tego, jeśli zdarzy mi się myć włosy metodą OMO (odżywka/olej, mycie, odżywka; od paru miesięcy tę metodę stosuję sporadycznie), używam także odżywek typowo bazowych do olejów, czyli takich, które zastowane same nie mają dużego wpływu na kondycję włosa, ale dobrze działają z olejem, bo a) nie każdy wypróbowany produkt działa cuda i b) szkoda mi na pierwsze O tych odżywek, które te cuda działają.


Odżywki bazowe mam dwie: Kallos i Green Pharmacy balsam z granatem i olejem arganowym. Wolę tę drugą, bo Kallos moje włosy ignorują kompletnie, a GP wchłania się jakby lepiej, jeśli użyję go z olejem.

Niezawarty w liście: miód. Ma właściwości odżywcze, lekko rozjaśniające, włosy są po nim miękkie i nawilżone. Najlepiej działa w połączeniu z olejem, ja używam słonecznikowego i jestem zachwycona. Stosuję miód płynny, nieskrystalizowany - najłatwiej go rozmieszać i nałożyć.

Jak widać, jestem wierna produktom naturalnym i nie używam praktycznie niczego drogeryjnego, jeśli chodzi o odżywianie. Od zapewnień producenta wolę jednak działanie i dobry skład - drogeryjne rzeczy działają najczęściej powierzchownie, bo cudowne składniki znajdują się w nich w śladowych ilościach. To właśnie rosyjskie kosmetyki polecam też każdemu, kto mnie pyta, jakich odżywek używać, jak poprawić stan włosów i "jak ja to robię".

A Wy? Używacie produktów naturalnych czy drogeryjnych? Jaka jest Wasza opinia na ich temat? A może jest jakiś drogeryjny kosmetyk-cud, którego powinnam spróbować?

Cześć! Ostatnio długo mnie nie było i jeszcze jakiś czas nie będzie (nadal walczę z zatokami - od środy już w szpitalu, niestety). Mój stan zdrowia nie sprzyja ani nadmiernej pielęgnacji włosów, ani wenie, ale ostatnio parę osób pytało mnie, czego używam w kwestii pielęgnacji włosów... I spróbuj tu, człowieku, wytłumaczyć, że rosyjskich masek i innego dobrodziejstwa. Jest zatem post! I jest on jak najbardziej przyjazny osobom, które o pielęgnacji włosów wiedzą bardzo mało.

Produktów jest 18 i muszę przyznać, że jestem ciut zdziwiona, że jest ich tak dużo. Nie zawarłam tutaj żadnych produktów koloryzujących (a mam piankę, szamponetki, farbę i rozjaśniacz - dwa ostatnie nie działają) ani fioletowej płukanki do włosów (jeszcze jej nie użyłam, a jeżeli użyję, to opiszę w osobnym poście - nie jest jednak kosmetykiem pielęgnacyjnym). Każdy ma swoje zdjęcie - z wyjątkiem olejów, olej jaki jest, każdy widzi ;)

Aha, jeszcze jedno - wszystkie opinie, np. długość świeżości włosów, odnoszą się jedynie do mnie, moich włosów (które są dosyć specyficzne). Inne włosy, na przykład bardziej porowate, w innej kondycji, przyzwyczajone do innej pielęgnacji bądź zwyczajnie z innymi "skłonnościami" mogą zachować się zupełnie inaczej, dlatego wszystkie opisy należy traktować jako wskazówkę, a nie "na pewno tak właśnie będzie, co do godziny!".

DO MYCIA - od najmocniejszych do najsłabszych

Head and shoulders - do znalezienia wszędzie



Ratował mnie już wielokrotnie. Niby jest bardzo mocny, ale dzięki głębokiemu oczyszczeniu trzyma moją skórę głowy w ryzach. Jeżeli pojawia się u mnie łupież albo coś mnie swędzi - lub po prostu czuję, że potrzebuję głębszego oczyszczenia albo że chcę, by włosy jak najpóźniej zrobiły się tłuste - używam H&S, dowolnego rodzaju. Włosy zachowują świeżość nawet do pięciu dni. Bardzo ważne jest jednak, by na pewno użyć jakiejś odżywki bądź maski, bo o ile skóra głowy jest zadowolona, o tyle włosy mogą być nieco szorstkie i plączące się, suchsze. H&S jest też dobrą bazą do peelingu skóry głowy i jako jedyny potrafi zmyć oleje z moich włosów.

Eva Natura, szampon z czarną rzepą - do wyszperania w drogeriach lub na internecie


Mój ulubiony szampon, używam go najczęściej. Włosy są po nim miękkie i w dobrej kondycji, skóra głowy zadowolona i odświeżona. Dosyć mocny szampon, ale słabszy od H&S, nie wpływa negatywnie na włosy na długości. Włosy po nim mogą zostać świeże nawet do pięciu dni. Na mniejsze problemy ze skórą głowy na pewno pomoże - niewykluczone, że bardziej niż H&S lub coś innego. Jest na tyle przyjazny, że można go używać również bez odżywki, gdyby ktoś bardzo chciał.

Alterra, papaja i bambus - tylko Rossmann



Użyłam go jedynie parę razy jak na razie, bo moje włosy ostatnio potrzebują mocniejszego oczyszczania, które wystarcza na dłużej. Jest bardzo delikatny i ładnie pachnie, na pewno będzie dobrym wyborem (jak i inne Alterry), jeśli szukamy alternatywy dla mocnego szamponu, a nie chcemy bawić się w wyszukiwanie jakichś dziwnych specyfików. Dobrze odświeża, ale włosy szybko stają się z powrotem nieświeże.

Bania Agafii, mydło cedrowe - zielarnie i multum internetowych sklepów z rosyjskimi kosmetykami


Swego czasu był to mój ulubiony kosmetyk do pielęgnacji włosów. Jest bardzo wydajny i pachnie niesamowicie, wygląda jak żywica. Jest nie tylko najdelikatniejszy, ale także jako jedyny zrobiony z samych naturalnych składników. Nie ma żadnych sztucznych środków myjących. Koi skórę głowy, dobrze, choć łagodnie oczyszcza. Jeżeli akurat przebiegliśmy maraton, a potem braliśmy kąpiel błotną, lepiej wybrać coś innego, ale na lekkie mycie będzie jak znalazł. Delikatne szampony (i mydła, jak to i inne Bani Agafii) będą lepszym wyborem niż H&S i tym podobne, jeśli myjemy włosy na przykład co dwa dni - wtedy świeżość na pewno pozostanie do kolejnego mycia. To także dobry wybór, jeśli mocniejsze szampony podrażniają skórę głowy albo jest ona wyjątkowo zmęczona i nie chcemy jej dodatkowo wysuszać czy obciążać. Mydło działa także jak delikatna odżywka, można nim też myć całe ciało (np. jeśli mamy alergiczną skórę).

Niezawarty w liście: Pirolam. To nie jest element mojej codziennej pielęgnacji, natomiast na wypadek kłopotów warto go mieć pod ręką - czy to na półce, czy gdzieś blisko w aptece. Pomaga na łupież, swędzenie i wszystkie inne problemy ze skórą głowy, na które Head&shoulders okazał się za słaby. Niestety, na moje potrzeby schodzi od razu z pół opakowania, bo jest bardzo niewydajny.

Niezawarty w liście: cukier. Nie jest to może element mycia samego w sobie, ale jeśli robię peeling, to tylko cukrowy. Peeling jeszcze pogłębia oczyszczenie skóry głowy, pomaga usunąć martwą skórę, łupież, u mnie zmniejsza też swędzenie i podobne problemy. Używam około dwóch-trzech łyżek, wsypuję do filiżanki i zalewam H&S, a potem myję normalnie. Nie wolno się tylko ociągać - im dłużej mieszanka leży i im więcej wody, tym bardziej zbita się robi. Uspokajam również: cukier bardzo łatwo wypłukuje się z włosów. Delikatniejszą wersją wydaje mi się peeling solny.

Tyle na dziś! W kolejnej części maski i odżywki, a później produkty zabezpieczające i różności.

A co u Was? Używacie mocnych czy delikatnych produktów? Jak często myjecie włosy?

PS. Zapomniałabym! W moim arsenale znajduje się także suchy szampon Batiste, zapach wild (kóry mnie drażni).

Nie zwiększa u mnie objętości, ale włosy faktycznie są po nim odświeżone i "gotowe do wyjścia", jest też bardzo wydajny (mam go już prawie dwa lata, o ile się nie mylę!). Jedynym jego mankamentem jest to, że ostatnio trochę podrażniał mi skórę głowy, może z powodu tego, że zamiast umyć włosy, kolejny dzień chcę je przetrzymać, co samo w sobie mojemu skalpowi nie odpowiada i kończy się swędzeniem.

Jakiś czas temu założyłam profil na MaxModels, ot tak, dla zabawy i żeby zobaczyć, co się stanie. Swoje przygody z tym portalem opiszę już wkrótce, a na razie wrzucam dawno obiecane zdjęcia włosowo-jogowe i w gratisie dwa z pierwszej sesji z maxmodels.

Zacznijmy od jogi.







A teraz zdjęcia "maxmodelsowe", moje pierwsze zresztą, które powstały przy współpracy z Moniką (klik), która zrobiła makijaż i zdjęcia.



Na ostatnim moje włosy udają, że nie są wcale oklapnięte ;)

A co u Was?

W tym miesiącu aktualizacja trochę później niż zwykle. Zaczęłam studia! I trochę jakoś mi się obsunęła ta aktualizacja. Przy okazji mam tez parę nowych doświadczeń i przygód z włosami. Spokojnie - od zrobienia zdjęcia ich kondycja się nie zmieniła. Ale za to mam trzy lekko różowawe kosmyki. Po kolei.

Na zdjęciu moje włosy mają 104 centymetry. Dużo! Najwięcej w historii ;) Przy okazji naszła mnie bardzo dziwna myśl końce moich włosów mają około 10 lat. To szalone, jakby były osobnym bytem, starzejącym się w innym tempie niż ja. Na zdjęciu wyszły wyjątkowo jasne, ale gwarantuję Wam, że odkąd robi się coraz ciemniej i coraz więcej sztucznego światła nam potrzeba, tym wydają się ciemniejsze, co mi trochę przeszkadza.

Kolor włosów chciałam zmienić. Najpierw na miętowy (zdecydowałam!), a potem uznałam, że zanim zrobię miętowe, mogę wypróbować blond... ale nic z tego. Moje włosy NIE CHCĄ się rozjaśnić. Wypróbowałam farbę L'Oreal, rozjaśniacz, chciałam to wymyć fioletową płukanką, byłam nawet u fryzjerki - i nic. Najwięcej - rozjaśnione kilka centymetrów przy skalpie, reszta różowieje, ewentualnie robi się czerwona, kolor dalej nie chce zejść. Nie wiem, co innego mam wymyślić. Jeżeli macie jakieś pomysły albo rady - dajcie znać, będę bardzo wdzięczna!

Co do innych zabiegów - dużo się nie zmieniło. Odeszłam od olejowania, bo moje włosy ostatnio są wręcz śliskie, pełne życia i nawilżone - w przeciwieństwie do mnie, one cieszą się z nadejścia jesieni i zimna. Kupiłam i zastosowałam ze dwa razy olejek arganowo-słonecznikowy Loton, ale jest bardzo ciężki i muszę poeksperymentować. Udało mi się znaleźć jedwab Green Pharmacy, który stosuję mniej lub bardziej regularnie. Do tego ten sam zestaw, co zwykle - tylko szampon z czarną rzepą, a na to Biovax, a po skończeniu - balsam Natury Siberiki. Na nowości jeszcze przyjdzie czas - już wkrótce. Dodatkowo poużywałam trochę suchego szamponu Batiste, bo miałam leniwy tydzień czy dwa ;) Trochę poskarżyła się i ponarzekała skóra głowy - nawet po myciu mnie swędziała - ale zaradziło na to Emolium po pierwszym użyciu. Bardzo mi się podoba kondycja włosów. O wiele mniej podoba mi się to, że najwyraźniej w jakimś boskim planie świata nie przewidziano dla mnie żadnego farbowania, ugh. Zobaczymy. Z planów grzywki na razie zrezygnowałam - wydaje mi się, że ograniczyłoby to ilość możliwych stylizacji włosów, a o ile na co dzień mogłoby urozmaicić warkocza czy coś, o tyle do zdjęć (a zapowiada się ich trochę więcej!) już mogłoby być gorzej - co by się nie wymyśliło, miałabym do tego grzywkę, a nie pełną dowolność stylów. Na razie kupiłam czarny jesienny kapelusz i też jest urozmaicenie.

To na razie tyle. Mamy w planach przeprowadzkę i parę innych zajęć, ale już wkrótce będę miała nowy komputer i być może (ale nic nie obiecuję, znając swoją systematyczność) wpisy będą pojawiały się częściej! Wkrótce też wrzucę więcej zdjęć, bo w komentarzach pisałyście, że chcecie. Powinnam też zacząć streamować jeszcze raz - zaliczyłam falstart, bo nie było dźwięku. A jeśli macie ochotę, mogę Wam też pokazać moje dotychczasowe przygody z farbowaniem moich niedobrych kosmyków, ale nie wiem, czy to interesujące.

A co u Was? Zaczynacie rok akademicki czy to już za Wami? A może i u Was szykują się jakieś zmiany? A może macie dla mnie jakieś rady w kwestii farbowania opornych włosów?

PS. Kiedy powiedziałam pani fryzjerce, jaki kolor chciałabym mieć, o mało nie padła na zawał ;)

Ostatnio tak się złożyło, że zrobiłam zdjęcie swojego ucha bez spiralki i pomyślałam, że podzielę się z Wami moją historią kolczykowo-tunelową. Jest to kolejny z dosyć kontrowersyjnych (z nieznanego mi powodu) tematów, jestem ciekawa, czy wzbudzi takie emocje, jak choćby temat o byciu bladą ;)


Oto cała moja skromniutka kolekcja na jednym zdjęciu, proszę sobie wszystkie spirale pomnożyć razy dwa, bo zawsze noszę symetrycznie (akurat kolczyki, to nie jest zasada). Najmniejsze są wkrętki - mają chyba standardowo nieco ponad milimetr. Potem kolejno - czarne spirale 2 mm, czerwone w kwiatki 3 mm, a niebieskie, brązowa powycinana i tunele - 4 mm. Przy czym brązowe spiralki są zrobione z rogu i na moje ucho trochę nawet jednak większe niż 4 mm. Wkrętek używam do rozpychania - jeśli kupuję większy rozmiar kolczyka niż mam, wkładam mniejsze spirale z wkrętką i powodu przesuwam spiralę do najszerszego miejsca. Nowy kolczyk później mieści się już bez problemu.


Dla porównania milimetr i cztery. Spirala wydaje się przez to taka wielka! A mnie się zawsze wydają malutkie, ot, takie nic w tunelowym świecie.

Tkwię pomiędzy. Dla "tunelowców" moje czwórki to nic, same początki rozpychania dziurek w uszach. A ja je noszę już ze dwa lata takie! Dla osób, które noszą zwykłe kolczyki, moje przekłucia wydają się wielkie, a spirale bardzo grube. I bądź tu, człowieku, mądry.


Moja pierwsza spiralka - robaczek, aż strach dotknąć!

A to było tak. Przekłułam uszy podobno późno, w trzeciej albo czwartej klasie podstawówki chyba. Wcześniej też niby miałam - ale byłam mała i niewspółpracująca, a pani niewprawna, zrobiły się więc krzywo i ostatecznie pozwolono im zarosnąć. Teraz mam przekłucie mniej więcej na bliźnie. Mam też dosyć duże płatki uszu i alergię. To znaczy - o alergii dowiedziałam się, kiedy chciałam, tak jak inne dziewczyny, ponosić sobie jakieś fajniutkie, tanie kolczyki. Może nawet srebrne z domieszką. Ponosiłam sobie tak bardzo, że ucho zaczęło się babrać - czerwone, spuchnięte, z ropą. Wyjęłam, włożyłam czyste złoto, czyste srebro, do przeżycia. Ale takie kolczyki są drogie, a jubilerom z jakiegoś powodu ktoś poskąpił finezji i wyobraźni. Nosiłam długo jedną srebrną parę, aż w końcu zniszczyły się na tyle, że trzeba było znaleźć coś nowego. Szukałam. Nie znalazłam, wymyśliłam sobie tunele.

Dopóki nie znalazłam tuneli, nie za bardzo lubiłam kolczyki w ogóle. Ściąganie czy zakładanie było dla mnie stresujące i nieprzyjemne, bo uszy często mnie bolały. Że nie wspomnę o wkrętkach, które przecież dziabią w szyję.

Tunele są fajne. Przede wszystkim - zrobione są z akrylu (prawie wszystkie moje), stali (nie próbowałam, na wszelki wypadek), ewentualnie silikonu (nie miałam) albo organicznych materiałów (z rogu albo drewna najczęściej). Nie uczulają - jaki to był szok! Jaka ulga! Są też zaskakująco lekkie - z jednej strony niby rozciągają dziurkę ucha, bo do tego służą, z drugiej - uszy tunelowców najczęściej wyglądają o wiele lepiej, ładniej i zdrowiej niż uszy kobiet, które noszą długie lub ciężkie kolczyki. Do tego kosztują niedużo w porównaniu z kolczykami, mogę więc, gdybym miała pragnienie, zmieniać je dosyć często. Twórcom tuneli i spiralek (rozpychaczy) nikt też nie poskąpił kreatywności, kształty i obrazki są więc nieograniczone. No i dzięki temu pozbyłam się swojego niezadowolenia z tego, jak duże mam ucho - w tym przypadku jego wielkość jest zaletą (zwłaszcza, gdybym chciała rozciągać dalej), a z włożonym kolczykiem i tak tego nie widać.

Przez moje ucho można sobie zajrzeć na drugą stronę, ale nie znaczy to, że dziurka jest jakaś szczególnie duża. Ostatnio pomyślałam, że zrobię sobie jeszcze o milimetr (albo dwa, zobaczymy) większe, ale nie spieszy mi się. Kiedy przyszły do mnie spiralki czteromilimetrowe, byłam zaskoczona, jakie one wielkie! Ale teraz nie robią na mnie wrażenia. Długo nosiłam tunele, ale przerzuciłam się na lato na spirale z rogu, żeby ucho mogło oddychać. Jedyną wadą większych dziurek jest to, że zbiera się więcej białego, nieprzyjemnie pachnącego nalotu na kolczyku, ale higienę przekłuć przecież musimy zachowywać niezależnie od rozmiaru.

Aha, no i o włosach, bo przecież blog włosowy - znacznie mniej się zaczepiają o tunele i spirale niż zwykłe kolczyki!

Czasami słyszę, że teraz to już koniec, mam zdeformowane ucho (ja! moimi drobnostkami!), będzie się rozciągać dalej (samo?), a na starość będę żałować, że sobie to zrobiłam (znaczy, bardziej niż te panie, co lubią duże i/lub ciężkie kolczyki? W przeciwieństwie do nich, moja skóra wokół przekłucia jest cały czas napięta - do zdrowego poziomu - a ich raczej nie bardzo), a w ogóle to okropnie to wygląda. Na to ostatnie nie mam odpowiedzi lepszej niż wzruszenie ramion. Dla ciekawych - moje dziurki jeszcze się mogą "wsysnąć", żaden problem.

A na koniec przyznam się Wam - ja generalnie nie jestem przesadnie odważna. Gdybym teraz miała sobie robić pierwsze przekłucie, chyba machnęłabym ręką. Z tego też powodu nie mam więcej dziurek w płatku ucha ani na przykład industriala, który mi się podoba. Dobrą wymówką jest też alergia ;) Dlatego cieszę się, że znalazłam sobie tunele i mam spokój, o.

Jeżeli macie jakieś pytania związane z tego rodzaju kolczykami albo z pielęgnacją alergicznych uszu, piszcie śmiało, postaram się pomóc! 

Jak Wam się podobają? Lubicie tunele? A może, jak mi, podobają Wam się tylko do pewnego momentu? A jeśli nie - to dlaczego?

PS. Mogłabym mówić więcej - o pielęgnacji, o tym, jak zachowywać bezpieczeństwo w trakcie rozpychania dziurek etc., ale o tym jest dużo w internecie, wystarczy poszukać. Jeżeli chcecie zrobić sobie tunele - najpierw o tym poczytajcie! 

No więc proces powstawania fryzury jest zazwyczaj burzliwy aż do momentu, kiedy zaczynam ją robić. Najczęściej na tydzień przed (albo i wcześniej) zaczynam chodzić i opowiadać wszystkim, jak bardzo nie mam pomysłu na fryzurę i co ja mam zrobić. Potem albo coś przychodzi mi do głowy, albo siadam i przeglądam filmiki fryzurowe - czasem tematycznie (tym razem na przykład "chcę coś jak miała Margaery!"), czasem po autorce.


Fryzura z serialu tutaj (klik), fryzura SilvousPlaits tu (klik), a tutorial tu (klik). Jak widać, od serialu do mojej fryzury jest długa droga... Główna różnica wynika z tego, że SilvousPlaits zaplotła koka, używając do tego dwóch z trzech (na stronę) przypiętych wsuwkami kosmyków, ja zaś użyłam wszystkich - bo zwyczajnie inaczej nie umiałam znaleźć. Nie udało mi się oddzielić ich od trzeciego, który miał zostać luźny, bo nie widziałam dokładnie, loki w ogóle nie chciały się rozdzielać, tylko zostać w kupie, a ja jeszcze musiałam całą bazę spryskać lakierem, żeby wsuwki mi się nie wyślizgnęły. Machnęłam więc ręką i zrobiłam po swojemu, luźną inspirację, jak zawsze. Robiąc to komuś, byłoby znacznie łatwiej, ale efekt i tak szalenie mi się podoba.

Najpierw dzień wcześniej wypróbowałam pomysł na szybko, pięć minut z marszu, żeby wiedzieć, czy będzie się trzymać, czy umiem zrobić i czy wygląda tak, jak chcę:


Potem trzeba było zrobić loczki...


W których, jak się okazało, wyglądam retro i uroczo, przynajmniej we własnym mniemaniu. Bardzo mi się podobało! Loczki zrobione są na papierze toaletowym (z braku ręczników), po trzy na każdą stronę, żeby uniknąć sprężynek, a uzyskać fale, ewentualnie lekkie loki. Efekt poniżej:

Moje włosy dla odmiany wydają mi się dłuższe, niż są, ale zakrywają już prawie całą pupę i chyba zaraz będę musiała znaleźć sobie nowy cel! Mają w każdym razie 102 centymetry! I postanowiły rozcapierzyć się do zdjęcia, ale organoleptycznie sprawdzałam i są całkiem zdrowe, końce też. Są też trochę mokre na tym zdjęciu, tym razem spłukałam cały olej! ;)

W tym miesiącu dużo różności, ale niekonsekwentnych. Dwa razy używałam maski Biovax do blond włosów, zużyję próbkę do końca i opiszę. Użyłam też raz olejku arganowego i moje włosy były zachwycone, muszę tę sprawę dogłębnie zbadać - czyżby się od-obraziły? Do tego jeszcze nowe balsamy - Natury Siberiki i Banii Agafii... Bądź tu mądry, człowieku! Tyle nowości! Mniej w tym miesiącu cytryny i miodu, oleju też prawie nic, zdecydowałam się na lżejszą pielęgnację po ostatnim nieudanym wypłukaniu oleju. Dużo było zresztą jeżdżenia. Pokąpaliśmy się w słoneczku, ale słoneczna pogoda chyba już się skończyła...

Oprócz tego bez zmian. Nadal Head&Shoulders, szampon z czarną rzepą. Ostatnio zapomniałam o Alterrze i czarnym mydle, ale chyba sprawdzę, jak radzi sobie z myciem Alterra. Wydawała mi się słabiutka, ale może nie będzie tak źle. Do zabezpieczania (ostatnio raczej rzadszego, ups!) wciąż olejek Marion i serum jedwabne Green Pharmacy. To ostatnie planuję zmienić - co polecacie? A może macie jakieś inne sprawdzone sera do używania na co dzień?

A jeszcze, czego nie widać na zdjęciu, zafarbowałam sobie kosmyk włosów nad czołem na niebiesko, o. Żeby nie było tak buro.

Zrobiłam, byłam, widziałam innych, to teraz mogę pisać! Przed Wami moja szalenie rozczochrana fryzura, która natomiast jak się rozczochrała na długości raz, to już potem była grzeczna i trzymała się mocniej, niż bym się spodziewała. Jestem z niej szalenie zadowolona, zachwycałam się swoimi własnymi włosami bardzo długo i mogę szczerze powiedzieć, że jest to chyba najładniejsza fryzura, jaką zrobiłam, o! Dziś jestem, jak widać, bardzo skromna ;) Ale efekt przeszedł moje najśmielsze oczekiwania!


Tu dla lepszego porównania całość. Jestem człowiekiem z liściem na ramieniu, ale udawajcie, że nic nie zobaczyłyście!

Fryzura jest inspirowana fryzurą królowej (ha!) Margaery z Gry o tron, a tutorial zrobiła wspaniała jak zawsze SilvousPlaits (klik). Ja robiłam loczki bez użycia ciepła, na papierze toaletowym, bo nie miałam ręczników papierowych. Zrobiłam je tą samą metodą, co na studniówkę, tylko zamiast wielu malutkich kosmyków zrobiłam jedynie sześć większych, żeby uzyskać lekkie fale i objętość, a nie sprężynki. Cały (chaotyczny, ale jakże entuzjastyczny) proces powstawania opiszę Wam w kolejnym poście, bo jest dużo mówienia.


To z kolei ja z przodu, bo pomyślałam, że mam ładną sukienkę, to się pochwalę nie pokazywałam Wam nigdy, jak te fryzury wyglądają z przodu. Fryzura opiera się na przypiętych wsuwkami sześciu kosmykach, które tworzą bazę, a przez to, że kosmyki trzeba było zawijać do góry, zrobił mi się delikatny pompadour, który zresztą widziałam chyba tylko ja, grunt, że dzięki temu moje włosy ładnie się odbiły, zamiast przykleić do głowy.

Jeśli chodzi o inne weselno-fryzurowe newsy, chyba odchodzą w niepamięć półupięcia polegające na zapleceniu warkocza przy dole głowy i puszczeniu reszty włosów luźno na jedno ramię. Znalazłam takie upięcie tylko jedno i ja zrobiłabym je lepiej ;) Za to najbardziej popularne było coś, czego raczej nie potrafiłabym zrobić - kok z loków niemal na czubku głowy. Niestety, mocno nalakierowane, sztywne lokówkowe loki przytwierdzone do czegoś, co przypominało mi najbardziej kulę z włosów, nie wyglądały jakoś szczególnie dobrze, raczej jak druga, mniejsza głowa. Za mało w takiej fryzurze naturalności, moim zdaniem. Dużo było też włosów rozpuszczonych, w tym włosy Pani Młodej, która miała zrobione lekkie loki i wpięty welon, a wyglądała bardzo ładnie.

I jak? Podoba Wam się mój kompromis między rozpuszczonymi włosami a upięciem? A może też byłyście na jakichś weselach i macie swoje typy fryzurowe, te dobre, te popularne i te złe?

Zostałam barberką (znaczy się - kobietą-barberem, czyli po prostu fryzjerem brody, w skrócie; słowo barberka jest jednak na tyle urocze, że będę go używać). Trymowałam, modelowałam, olejowałam, woskowałam i cieszyłam się jak szalona! Mam również zdjęcia i dużo do opowiadania. A wszystko to dlatego że w końcu zmobilizowaliśmy się (znaczy, ja i S.) do zrobienia czegoś z domagającą się uwagi odrośniętą brodą, jako że szliśmy na wesele. Zapraszam!

Czym i jak

Rozczesywałam Tangle Teezerem Elite; mamy grzebienie, ale z tego, co już zdążyłam zauważyć TT działa o wiele lepiej - czesanie jest przyjemniejsze i raczej bezbolesne, a włosy pozostają w mniej więcej zwyczajnym kształcie (nie są "rozciągnięte" nienaturalnie, co mogłoby wpłynąć na kształt cięcia), ale rozczesane.
Umytą i wysuszoną brodę podcinałam prostymi nożyczkami fryzjerskimi z Rossmanna, tymi samymi, którymi podcinałam własne końcówki (teraz pewnie twardsze włosy brody je trochę stępiły, zobaczymy), bez użycia grzebienia.
Olejek, który nałożyłam na brodę po podcięciu, to produkt Mo Bro's, tej samej firmy, której wosk nałożony na wąsy. O produktach jeszcze napiszę w osobnym poście.

Zdjęcia przed i po cięciu



Nota dla perfekcjonistów: dolne zdjęcia, zdjęcia "po" pokazują brodę, która jest ścięta ciut na skos, natomiast nie jest to widoczne w rzeczywistości. Razem z S. podejrzewamy, że po prostu krzywo stanął.

Po oleju



Po oleju nabrała bardziej naturalnego, "okrągłego" kształtu - z tej prostej przyczyny, że zdjęcie górne to zdjęcie tuż po ostatnim rozczesaniu TT (też fajnie rozczesuje, nie? I bezboleśnie!), natomiast dolne to po moim wtarciu oleju i wygładzeniu. Włosy przestały być dziwnie proste, ale za to coś sterczy z jednej strony ;) Niepokorna broda! Za to wąs jak najbardziej pokorny, nawoskowany.

Profil 



Co właściwie obcięłam? Skróciłam na długość włosy na policzkach, żeby nie sterczały, i przycięłam je do linii szczęki. Skróciłam też oczywiście całą brodę, a potem nadałam jej bardziej cywilizowany, okrągły kształt (również do naturalnej linii twarzy). Włosy rosnące pod wąsem są najdłuższe - stąd wziął się taki "dziób" na zdjęciu przed - dlatego one zostały skrócone najbardziej, tak, że teraz włosy z przodu są różnej długości - te z wierzchu najkrótsze, te od dołu nieco dłuższe, żeby pozostał ładny kształt.

I na koniec zdjęcie podsumowujące - przed i po całym "bawieniu się". Do kompletu jeszcze manicure i ruszyliśmy na wesele ;)

Jak Wam się podoba? Powierzylibyście mi swoje brody? Albo brody partnerów? Co sądzicie o poście? No i o brodach? :)

PS. Reszta "weselnych" postów oraz aktualizacja już się piszą.

Dziś będzie emocjonalnie i na pewno będzie mi można zarzucić, że jestem niewdzięczna, bo przecież od dobrobytu przewraca się w głowie. Czyli - jak to jest mieć takie długie włosy, część kolejna.


Moje włosy są znakomite. Gdybym zobaczyła je u kogoś, na pewno zrobiłyby na mnie wrażenie i może wzbudziły zazdrość. Zawsze byłam dumna, że ja takie mam, a inni nie. Od jakiegoś czasu wiem, jaką jestem szczęściarą w tym względzie, jak mi się trafiło z tymi włosami. Bo są niemal bezproblemowe, wymagają minimalnej pielęgnacji, a wyglądają naprawdę dobrze. To już wiemy. No to pora na niewdzięczną część.

To, że moje włosy są znakomite, jest moim przekleństwem w niektórych momentach. Czasem tak bardzo mnie denerwuje to, że się o nie boję, że najchętniej złapałabym nożyczki i sama je obcięła. Żeby się już nie denerwować, ot, po kłopocie, rozwiązało się, koniec. Po ptokach. Żeby się uwolnić od tego. (Nie chcę obcinać, tylko mieć dłuższe. Ale denerwować też się nie chcę.)

No ale przecież by było żal. Strata życia.

Ostatnio znowu przyszedł do mnie zdradziecki, przeklęty pomysł zafarbowania włosów. Taki głos we mnie siedzi i mówi: zróóóób to, zróóóób, zobacz, jaki śliczny kolor, masz tu jeszcze jeden, tyle możliwości, zróóób to, uuuu. Ten głos przychodzi do mnie regularnie od końca gimnazjum, czyli już trzy lata, trzy i pół może, i ja mu ciągle mówię, że się zastanowię, i nic. (Kolor jest ostatnio miętowy. Wymagałby rozjaśniania i użycia mocnej farby. The horror!)

No ale przecież to niszczy włosy. Byłaby taka szkoda.

Wszyscy się uparli na twierdzenie, że pasowałaby mi grzywka. Rozważyłam, nie wiem. Może i tak? Moje czoło mi nie przeszkadza, ale czemu by nie zmienić czegoś w swoim wyglądzie? Trochę ryzyko, ale może wyglądałabym (jeszcze) lepiej? Aha, no tak. Przecież to wymagałoby obcięcia części włosów. I może wyglądałyby gorzej, szkoda ich, tyle zapuszczania, przedziałek mam uparty, pewnie i tak nic z tego.

Tylko nie to.

Wiecie już, co mam na myśli?

Nie miałam fazy eksperymentów. Zostałam jej pozbawiona, bo mam za ładne włosy. Z poszukiwania siebie. Swojego sposobu na wyrażanie, na ekspresję. Na czucie się najfajniej. I najgorsze jest to, że sama siebie pozbawiam tego wszystkiego. Myślałam, że może to takie gimnazjalne buntowanie się, to pragnienie zafarbowania włosów, ale chyba jednak nie, chyba nie jest gimnazjalne. Bo, kurde, powiem Wam, że chciałabym mieć miętowe włosy. Uwielbiam ten kolor. Jasnoróżowe, takie pastelowe, też bym mogła mieć. Szalenie bym chciała, co mogę zrobić. Ale przecież są takie długie, sama bym tego nie zafarbowała za żadne skarby. Ale przecież mam tyle wiedzy, że dałabym chyba radę utrzymać włosy w dobrym stanie nawet farbowane. Nie? Jasne, że są śliczne tak czy inaczej. Ale na jesień, zimą będą bure, nie będą tak ładnie odbijać słońca, jak na zdjęciu. A grzywka, czemu nie? Może akurat to będzie to? Jak nie spróbuję, nie będę wiedzieć. Ale ten przedziałek, no i nigdy nie miałam grzywki, trzeba by było wszystko przemodelować, trochę obciąć... Bo przecież włosy są dla mnie, a nie ja dla włosów...!

NO ALE BYŁABY TAKA SZKODA.

Prawda?

Ale w sekrecie knuję plany. Tak sobie myślę, że przy następnym podcinaniu końcówek zapytam panią fryzjerkę, co ona sądzi o grzywce i jeśli też uzna, że to dobry pomysł i mi pasuje (bo jednak to nie to samo, co zdjęcia), to chyba machnę ręką i niech pani robi, co trzeba. Albo że jak przypadkiem znajdę 150 złotych do wydania, to pofrunę do najlepszego fryzjera w mieście i każę mu zrobić się na miętowo - najpierw kosmyk na próbę, a potem całość. I niech się dzieje wola nieba potem!

Bo, kurczę, wygooglujcie sobie "mint hair" i powiedzcie mi, że to nie jest przepiękne.

Dzielcie się, dzielcie się wszystkimi refleksjami, we mnie jest ich tyle, że już nie mogłam siedzieć cicho dłużej. Co sądzicie? Jakie jest Wasze zdanie na temat włosów - dla Was czy Wy dla nich? O farbowaniu? O grzywkach? Dzielcie się wszystkim, zbieram informacje!

Aktualizacja jest taka spóźniona, że zaczęłam rozważać, czy nie zrobić łączonej z sierpniem, ale stanęło na tym, że jednak nie. Trochę są, wiecie, wakacje i jakoś tak nie zorientowałam się, że to już i że się skończył lipiec, a jeszcze gdzieś w trakcie pojechaliśmy w góry...


Moje włosy mają 101 centymetrów, czyli mniej, niż się spodziewałam i mniej, niż podpowiadało myzianie (muszę je zmierzyć jeszcze raz), w dodatku na zdjęciu wydają się krzywe i mam wrażenie, że ostatnio nie kontroluję, co się dzieje u nich na dole. Myślę, że wybiorę się na jakieś minimalne podcięcie zaraz po wakacjach, tak tylko, żeby odzyskać władzę nad własnymi końcami. W gruncie rzeczy jednak włosy są zadowolone i niczego im nie brakuje, zwłaszcza, odkąd zaczęłam stosować olej słonecznikowy. Do tego używam mniej więcej raz w tygodniu mieszanki miodu i soku z cytryny. Na zdjęciu za to pewien wypadek przy pracy - olej nie wypłukał się do końca, więc wyglądają na mokre...
Myłam na zmianę czarną rzepą i Head&Shoulders, raz tylko wypróbowałam Alterrę z papają. Włosy są po niej miłe, ale oczyszcza dość słabo, a ostatnie upały i regularne treningi krav magi wymagają mocnego wymycia potu, łoju i wszystkiego innego, w przeciwnym wypadku skóra głowy zaczyna mnie swędzieć. Do zabezpieczenia nadal używam olejku orientalnego Marion (z kokosem) i serum jedwabnego Green Pharmacy. Reszta bez zmian - zmiany dopiero nadchodzą, bo wykorzystałam promocję w jednym z internetowych sklepów i kupiłam balsam Banii Agafii i maskę Natury Siberiki (inny) w zastępstwie za balsam NS, który się kończy. Ale o nich już w kolejnych postach!

A teraz szybki gratis w ramach rekompensaty za czekanie:


To zdjęcie z soboty, tuż po powrocie z gór. W piątek raniutko zrobiłam sobie cztery warkocze "na khaleesi" i splotłam to wszystko w jeden trzyczęściowy, i tak sobie nosiłam aż do późnego wieczoru w sobotę. Tak wyglądałam zaraz po rozczesaniu. Objętość jest świetna, nie uważacie? Nawet jeśli ciut przypominam spaniela ;) Fryzura khaleesi sprawdza się świetnie na upały - im ciaśniejsze i liczniejsze warkocze przy głowie, tym większy przewiew i więcej skóry głowy oddycha. Przy czym tu mała uwaga - jeśli nie chcecie jej sobie spalić od słońca, używajcie nakrycia głowy (albo kremu z filtrem - możecie mi dać znać, czy działa). Przy okazji warkocz z warkoczy trzymał wszystkie włosy w jednym miejscu tak, że wiedziałam, gdzie są i co się z nimi dzieje - uniknęłam więc wpięcia ich sobie w klamrę od plecaka na przykład i innych, podobnych przyjemności. Tak ciasny splot, jaki zastosowałam, był też na tyle wytrzymały i wygodny (i do leżenia, i pod względem ciągnięcia skóry głowy), że spokojnie w nim pospałam, a na drugi dzień wyglądał prawie tak samo dobrze (powychodziły jedynie jakieś pojedyncze włoski).

Co u Was? Jak Wasze włosy - i Wy - znosicie upały? I jak Wam mijają wakacje?

...czyli refleksji na temat bladości kilka.


Nie podoba mi się opalona skóra. Znaczy, każdemu jego porno, oczywiście, mam na myśli: nie podoba mi się moja opalona skóra. Opalam się jak typowa... hm, Polka? Ślunzoczko? Bo Słowianka chyba nie, one to raczej wiatrem smagane i płowe, tak mi się kojarzą. No a ja raczej nie płowa, a różowawa, czyli średnio zachęcająca. Ale jest też coś w tym, że podobają mi się, tak czysto subiektywnie, w kwestii atrakcyjności, znacznie bardziej blade osoby niż opalone. Unikam zatem opalenia się jak ognia. Co nie znaczy zaraz światłowstrętu i że słońce to mnie obrzydza i uciekam. A skąd! Pozostawanie bladą wcale tego nie oznacza!

Uwielbiam słońce. Słońce daje ładne piegi, nawet kiedy używam kremu z filtrem. Słońce ładniutko rozjaśnia włosy. Słońce potrafi nagrzać człowieka jakoś tak od środka, że go potem trzyma aż do zimy i pozwala tę zimę znieść. Słońce poprawia nastrój, odżywia, cieszy mnie bardzo. Oczywiście wtedy, kiedy zadbam o zabezpieczenie głowy i nawodnienie organizmu, bo tak sobie myślę, że udar to nieszczególna zabawa, a mnie boli głowa, jak tylko wyjdę na pięć minut bez kapelusza. Zatem kapelusz - odhaczamy!

Wbrew pozorom, to bycie bladym, a nie opalonym wymaga cierpliwości. Duuużo cierpliwości. Do siebie i do świata.


Na zdjęciu - cierpliwość do siebie. Nasmarowanie się kremem z filtrem zajmuje porządną chwilę, zwłaszcza, że ziajkowa pięćdziesiątka jest średnio płynna i idzie opornie. Ale za to mam pewność, że nie podrażni mojej alergicznej skóry, bo można ją stosować nawet u niemowląt. Trzeba tylko uważać, by nie smarować zbyt blisko oczu - szczypie.

Smaruję się przed każdym wyjściem niemalże, zawsze, kiedy dzień jest wystarczająco słoneczny. Zdarza się, że zaczynam i w kwietniu, najczęściej w maju, i tak aż do września. Każdą odsłoniętą część ciała. A że jestem leniwa, najczęściej zakładam zatem haremki, żeby nie trzeba było smarować nóg ;) Zdarza się, że zakładam koszulkę z rękawami do łokci albo bluzkę z długim, też w tym celu. Nie używam parasolek od słońca, bo nie lubię mieć zajętych rąk, ale można je kupić i podobno również są skuteczne. Jeśli mi się zdarzy wyjść nieposmarowaną - to idę cieniami i liczę na szczęście.

Cierpliwość do świata natomiast to już zupełnie inna bajka! Począwszy od najbliższych aż po najdalszych, całe mnóstwo osób śmieje się na przykład, że po co się smaruję, teraz to już nie opala. Albo "trochę słońca ci nie zaszkodzi". Albo "ale czemu pięćdziesiątką?!". Albo "daj spokój, idziesz tylko na zakupy". No więc nie. W ten sposób właśnie się człowiek opala - i to bez leżenia plackiem godzinami na słoneczku - dziękuję bardzo.

Większość moich ubrań jest czarna. Szczególnie latem odczuwam jakąś dziką satysfakcję, a w dodatku szalenie mi się podoba kontrast czerń/biel, również z moją skórą, bo ja w ogóle lubię kontrasty. Szczególnie latem rzuca się to w oczy. Zdarzyło się i tak, że pewna przypadkowa pani, mijając mnie na ulicy, poczuła nieprzemożną potrzebę nawrócenia mnie, zatrzymała się i rzuciła "opal się!!!".

Nie posłuchałam jej, ale za to mam anegdotkę.

Nie byłam opalona od chyba czterech lat. "Nieopalona" nie w sensie "za słabo", tylko - wcale. Jestem dumna, że jestem taka blada. Wymaga to ode mnie dużo pracy - bo muszę na przykład zacząć się szykować do wyjścia kwadrans wcześniej, nawet jeśli wyjściem jest sklep - i samodyscypliny. Ale to dokładnie jak z opalaniem. Mój wysiłek owocuje tym, że odcień mojej skóry bardzo mnie satysfakcjonuje i bardzo mi się podoba. Wcale nie uważam, żeby moja skóra potrzebowała się opalić; nie uważam, żebym wyglądała jak trup czy co tam jeszcze. Witaminę D3 łapię w te dni, kiedy słońce świeci słabiej, czasem też wychodzę jednak nieposmarowana (do cienia czy na dwie minutki), żyję. A niedługo jadę w góry i niech mnie drzwi ścisną, nadal się nie opalę! ;)

Jeśli Wy lubicie się opalać lub spędzać czas na słońcu, pamiętajcie o użyciu chociaż najsłabszego kremu z filtrem, żeby uratować swoją skórę i zdrowie. Pamiętajcie też o wodzie i nakryciu głowy!

A Wy? Lubicie się opalać? Wolicie opalonych czy bladych? A może nie robi Wam to różnicy?

Ostatnio pisałam o świetnym działaniu oleju słonecznikowego (klik), a dziś kolejne sposoby na zrobienie czegoś dla samej siebie ze sklepem ekologicznym DrPelc (klik).

Mydełko roślinne Sonett dla alergików (klik)
Przeznaczone dla alergików, wegańskie, całkowicie roślinne. Czy to nie brzmi dobrze? Od niepamiętnych czasów używam produktów tylko jednej marki (Emolium), tak więc możliwość odmiany bardzo mi się spodobała, chociaż do tego typu produktów podchodzę nieufnie. Bardzo dużą zaletą jest cena - mydełko kosztuje niecałe pięć złotych, co w porównaniu z cenami produktów typowo "dla wrażliwców" jest ogromną różnicą. Ale jeśli ktoś ma ochotę na przyjazne alergikom kąpiele z bąbelkami i zapachami rajskich ogrodów, musi szukać dalej, ponieważ mydełko zapachem i wyglądem najbardziej przypomina starego dobrego Białego jelenia. Co akurat w moim odczuciu nie jest wadą. Dobrze się nim myje, kto woli mydła od żeli, na pewno będzie bardzo zadowolony. Nie podrażnia skóry, poziom nawilżenia jest u mnie podobny do Emolium, oczyszcza bardzo delikatnie. U mnie pozostanie produktem na dni, kiedy potrzebuję odmiany albo dodatkowej warstwy ochronnej. Doskonale sprawdzi się też jako produkt wyjazdowy, kiedy trudno jest wziąć butlę Emolium. Zdecydowanie na plus.

A teraz czas na coś dla ducha. Ale spokojnie, dla ciała również ;) Dwa różne napary, charakterystyczny, niecodzienny smak i całe mnóstwo dobroczynnych właściwości.

Catuaba (klik)
Catuaba to napar z... kory. Przypomina trochę trociny albo ściółkę dla jakiegoś zwierzątka, pachnie też mniej więcej podobnie, natomiast zaparzona nabiera głębszego, "drewnianego" aromatu, co wcale nie jest rzeczą zniechęcającą. Smakuje podobnie, bez goryczki. W zależności od tego, jak mocną zrobimy, tak intensywny będzie smak (ja wolę łagodniejszą), na pewno jednak nie będzie szczególnie drażniący. Kto lubi, może dodać cytrynę albo miód, ale moim zdaniem catuaba jest delikatniejsza niż herbata, dlatego warto spróbować chociaż raz wersji bez dodatków. Ma właściwości pobudzające libido i wspomagające potencję, ale także przeciwbólowe i uspokajające w stanach nerwowych, wspomaga koncentrację, możliwe jest też działanie pobudzające układ pokarmowy. Tradycyjnie stosowana także jako afrodyzjak. Nie może być spożywana przez kobiety w ciąży. Możemy parzyć na dwa sposoby - w garnuszku, gotując przez 5 minut, a potem pozostawić do naciągnięcia, lub (i ten sposób preferuję, bo jestem leniwa) po prostu zalać wrzątkiem i zostawić do naciągnięcia, a potem najlepiej odcedzić.

Rooibos (klik)
Rooibos z kolei to właśnie coś delikatnego, alternatywa dla herbaty, pozbawiona właściwości pobudzających. Rooibos nie jest herbatą, a naparem z czerwonokrzewu - jest ma ani herbacianej goryczy, ani kofeiny. W przeciwieństwie do catuaby, działa pozytywnie na kobiety w ciąży (łagodzi mdłości i zawiera dużo żelaza). Obniża ciśnienie, korzystnie wpływa na układy pokarmowy i odpornościowy. W porównaniu z herbatą ma słodszy, miodowy smak, bardzo charakterystyczny. Mocno kojarzy mi się z zimą i zimową pogodą, kiedy piję go dla ogrzania się. No i ma w sobie coś takiego, że pasują do niego korzenne, zimowe nuty. Jest pyszny, a jeśli macie ochotę na coś herbacianego na przykład przed snem, rooibos jest dobrym wyborem. Jedynym kłopotem może być sposób parzenia - zalewa się go jak herbatę, natomiast fusy są tak drobniutkie, że potrzebujemy naprawdę gęstego sitka - albo bombilli. Chyba że ktoś, jak ja, chwilowo nie ma ani jednego, ani drugiego - wtedy może próbować siorbać i nie zwracać uwagi na zaplątane fuski ;)

A Wy co robicie dla relaksu ciała i ducha? Pijecie jakieś "dziwne", mniej znane herbaty? A może zachęciłam Was do spróbowania którejś?

Nie robiłam dawno żadnych fryzur. Ostatnio sobie przypomniałam, że przecież umiem, ą że akurat miałam okazję, to zrobiłam. Fryzura a la Khaleesi z Gry o tron - cztery warkocze francuskie, z czego dwa dolne, które okazały się cieńsze, potraktowałam jako jedno pasmo, kiedy splatałam wszystko w duży warkocz angielski. Można by też zostawić warkocze luźno, ale włosy w niektórych miejscach dobierania trochę odstawały, więc nie wyglądało to do końca dobrze.